Eerlijke handel

De ontwikkelingslanden betalen een hoge prijs voor de vrije handel in voedingsproducten. Bij de wereldhandelsorganisatie (WHO) eisen de grootste handelsmachten vrije toegang tot de markten van de zwakkere landen.

Deze economische grootmachten willen enerzijds hun grondstoffen - zoals koffie, suiker en cacaobonen - goedkoper kunnen invoeren en anderzijds hun eigen producten, die zwaar gesubsidieerd zijn en dus aan een lagere prijs kunnen verkocht worden, meer kunnen uitvoeren. Deze praktijk heet 'dumping'.

Met het liberaliseren van markten neem je de honger niet weg. En specialisatie in exportgerichte producten - zoals koffiebonen - is geen basis voor stabiele economieën in de ontwikkelingslanden. Deze landen hadden dus gelijk om de 'deal' die hen op de WHO-top in Cancun werd aangeboden te verwerpen.

De WHO moet erkennen dat voor de handel in voedingsproducten andere regels gelden. Elke rechtvaardige handelsovereenkomst moet landen het recht toekennen om de veiligheid van hun eigen voedselvoorziening te verzekeren, en dit recht ondersteunen. In zulke deals is geen plaats voor dumping.

Voor de armsten moet de toegang tot landbouwgrond en natuurlijke hulpbronnen gegarandeerd worden. Ze moeten ondersteund worden om via duurzame productie eerst in hun eigen voedselzekerheid te kunnen voorzien. Pas wanneer aan de lokale noden voldaan is kan export overwogen worden. Europese fondsen moeten deze politiek ondersteunen.